Soms gaat alles anders dan je verwacht. Op de eerste dag met verscherpte coronamaatregelen stappen twee dames ’s middags mijn winkel binnen. Ze zijn onwetend over kleuren en welke kleding bij ze past. Een dame zoekt een speciale broek. Gelukkig heb ik die en ze gaat passen. De andere dame gaat even zitten. ‘Kleding kopen is maar lastig. Regelmatig koop ik dingen waar ik achteraf toch niet zo blij mee ben. En dan ligt het maar weer in de kast’. Daar moet ik als kleurdame natuurlijk wel iets mee. ‘Ik heb dat probleem al jaren niet meer’, leg ik uit. 'Ik heb mezelf veel geleerd heb over kleur en mijn figuurlijn. Alle kleding die ik koop, draag ik met liefde. En alles wat ik koop kan ik met elkaar matchen omdat de kleuren bij elkaar passen. Zo maak ik telkens weer nieuwe kledingcombinaties in mijn eigen kast’. De mevrouw aan de tafel gaat rechtop zitten. ‘Dat komt natuurlijk omdat je in een kledingwinkel werkt. Jij kunt alles aandoen’, zegt ze stellig. ‘Ho ho’, zeg ik snel. ‘Zo werkt het niet echt. Ik moet er zelf ook niet aan denken om alle kleding te passen. Dat heb ik ook moeten leren.’ Met de kleurkaarten die altijd op de tafel liggen, probeer ik mijn uitleg te versterken. ‘Het zal wel zo zijn, toch vind ik het onzin. Ik zie zelf wel wat ik mooi vind.’ Ik laat het erbij. Soms kun je mensen niet overtuigen. Inmiddels is de andere dame klaar met passen van een mooie broek. Ze rekent af en grist een visitekaartje van mijn winkel mee. ‘Ik zie wel wat je bedoelt hoor en ik maak binnenkort graag een afspraak met je. Het lijkt me superleuk en ik wil graag een kledingkast met keuze en mogelijkheden’.
Graag gedaan. Dorris
